Szła dziewczyna w odzieży siermiężnej,
Napotkał ją Swarożyc potężny;
Nie chciał straszyć tej panny,
Stanął słupem drewnianym
Swarożyc potężny.Miał rzezane po sobie różne dziwa;
Jako niedźwiedź myśliwca rozrywa,
Jak witeź ranny leży,
Jak łucznik z łuku mierzy…
przeróżne takie dziwa!Miał słońca i miecze i kwiaty
rozsiane po odzieży bogato:
Wszystko dla owej dziewy
Skamienił w suche drzewo,
Nawet żywe kwiaty.Zdziwiło się idące w bór dziewczę,
Skąd się zjawił słup rzeźbiony na ścieżce,
Obeszła go ze śpiewem:
„Witaj nieznane drzewo!
Bądź łaskawe mnie, dziewice”Nie wiedziała nic o bóstwach wcale
Zbliżyła się do boga zuchwale,
korale z siebie zdjęła,
Na szyi mu owinęła,
Nie znając go wcale.I poszła nic nie wiedząc o czarach,
A on został nieruchomy z jej darem.
Teraz już się nie ruszy,
aż się sznur pokruszy
Bo takie są czary!A dookoła puszcza rośnie wciąż gęstsza,
Czarny bór fale swe nad nim spiętrza,
Jeżyna i malina
Do kolan mu się wspina,
Krzewina najgęstsza!Pozmieniały się setki razy księżyce:
Dotąd puszcza czuwa nad Swarożycem,
Świerki go obstąpiły:
„Zostań bożycu miły,
Z nami Swarożycu!”I zostanie tak zaplątany w kuszcze,
Aż znów dziewcze młode pójdzie przez puszczę,
Szukając rydzów i kurek
Przypadkiem zerwie sznurek
Na drewnie w kuszczach.Wówczas z próchna runie na kształt gromu
Bożyc wolny, groźny i widomy,
I pozna w błyskawicach
Dziewczyna Swarożyca,
Władykę gromu.
Kazimiera Iłłakowiczówna „Swarożyc i dziewczyna”
